‘Drive’ opent op de tonen van een muzikale hartslag, een ritmisch klokgetik dat gestaag pulseert. Ryan Gosling bespreekt zijn functie als vluchtautochauffeur en de exacte voorwaarden waaraan zijn cliënteel dient te voldoen, alvorens een stijlvol vestje aan te trekken en achter het stuur van een voertuig te kruipen. De muzikale beat versnelt. Gosling geeft geen kick. Een overval vindt plaats en na een indrukwekkend staaltje autorijkunst wordt het voertuig geparkeerd, het esthetisch verantwoorde vestje over de schouder geslagen en stapt Gosling zonder aarzeling doelbewust weg. ‘Drive’ is begonnen.
We leren een stuntman / vluchtwagenchauffeur / automechanicien kennen, een naamloze man van weinig woorden, een rustige kerel met een immer melancholische blik in de blauwe kijkers. Gosling speelt hem met een ijzige doch doorleefde cool die perfect bij de überstylishness van ‘Drive’ past. De man leert zijn buurvrouw kennen, Irene, een jonge moeder wier echtgenoot in de cel zit. Hun blikken spreken boekdelen. Als Irenes man evenwel terug op vrije voeten komt, krijgt alles een gewelddadigere wending.
‘Drive’, gebaseerd op het boek van James Sallis, was een project waarmee acteur Ryan Gosling, die eerder dit jaar nog schitterde in het hartverscheurende ‘Blue valentine’, zelf naar regisseur Nicolas Winding Refn stapte. Met ‘Bronson’ en ‘Valhalla rising’ had deze laatste immers bewezen een geheel eigen kijk te hebben op gewelddadige personages.
Dit laatste is bij ‘Drive’ niet anders: gesitueerd in een retro aandoende setting, inclusief een heerlijke jaren tachtigachtige soundtrack die we na afloop direct zijn gaan googelen, oogt elke pixel van ‘Drive’ doelbewust gekozen en geraffineerd. Het geweld is extreem en quasi lachwekkend, het bloed spuit in het rond, en desondanks is niets gratuit of overbodig. Geen druppel vloeit zonder aanleiding, geen woord te veel wordt uitgesproken. Onderhuids heerst gevaarlijk veel emotie, maar net als bij Goslings personage zien we slechts de oppervlakte: een dreigende rust die je al aan het begin van de film manisch bij het nekvel grijpt en je niet meer loslaat tot de eindgeneriek over het scherm vloeit.
We zijn niet vaak eenduidig lovend, maar voor deze neo-noir thriller die je moet gezien hebben en die zonder twijfel een van dé films van het jaar wordt, maken we met gemak een uitzondering.
Dorien Pepermans
even binnenhalen 
